Сачыненне-апісанне на тэму «Зімовы дзень»

Мне падабаецца, калі зімовы дзень — ясны і сонечны. Прачынаешся раніцай, а сонечны святло льецца ў акно скрозь казачныя марозныя ўзоры на шкле. Па небе плывуць белыя аблокі, як быццам летам. Вось толькі зімовае сонца ў вышыні зусім не сагравае.
Звычайна ў такі ясны зімовы дзень на вуліцы пануе моцны мароз. Закутуєшся па самыя вушы і выходзіш на вуліцу, каб ісці ў школу, Вакол ўсе беласнежнае і серабрыстае, проста вочы слепіць! Хоць апранай цемныя акуляры!
Бяжыш па белай ўтаптанай сцежцы, а сняжок прыемна рыпіць пад нагамі. Можна набраць сняжынак у пальчатку і вывучаць іх вытанчаныя ўзоры. Яны — маленькія творы мастацтва зімовай прыроды.
Пасля школы хочацца прагуляцца, заскочыць у снежнай гурбы, вываляться увесь у белым, пакатацца з ледзяной горкі. Але вусны і нос хутка замярзаюць. І рукі таксама дубнуть, нават у пальчатках. Толькі возьмеш рукамі што-небудзь ледзяное, як яны ўжо застываюць. Пасля прагулкі вбегаешь дадому ўвесь расчырванелы. Потым доўга відігріваєш ў ваннай чырвоныя змерзлыя пальцы пад бруей гарачай вады. А яны так і «гараць»!
У канцы зімовага дня хутка цямнее. Апускаецца на захадзе маленькае чырвонае сонейка. Зімовы дзень кароткі. Толькі бліжэй да канца студзеня, у лютым, заўважаеш, што ен павялічваецца.